coachen met directe vragen
In Kamp van Koningsbrugge ondergaan gewone Nederlanders de zwaarste selectietraining die de krijgsmacht heeft, die voor het corps commandotroepen. En als coach in opleiding kijk ik daar gefascineerd naar. Commando’s zijn bikkels. Toch is het hoofd belangrijker dan de spieren. De directheid en diepgang van de vragen die de instructeurs stellen in combinatie met de setting is ronduit fascinerend. Voorbeeld: rekruut Omar vergt het uiterste van zijn krachten terwijl hij met een zwaar geweer in de handen en onder een loodzware rugzak een heuvel op tijgert. Instructeur Dai vindt dat een geschikt moment voor een diep gesprek en vraagt, ‘Zo Omar, waarom doe jij dit?’ Omar, hijgend en doortijgerend: ‘Ik wil bewijzen dat ik het kan.’ Dai, meteen: ‘Aan wie wil je dat bewijzen?’ Omar, nog steeds volledig de concentratie bij het tijgeren: ‘mijn ouders’.
Ga ik dat als coach ook zo doen? Hm. Het is niet mijn doel om uit te vinden hoe jouw motivatie is onder de extreme omstandigheden van oorlog. Als coach heb ik geen beoordelende taak. Dat zijn verschillen. Tegelijk zijn er ook overeenkomsten tussen commando-instructeur en coach: beide willen weten waar en hoe jouw diepste drijfveren liggen en de check maken hoe dat past bij wat je wilt. En altijd handig is natuurlijk: snel to-the-point komen. Een béétje geinspireerd ben ik wel geraakt. Ik zal je niet over de stormbaan jagen, maar een keer een directe vraag op een onverwacht moment… Moet kunnen.